Afgelopen Donderdag was een pechdag voor mij.
Ben vreselijk op mijn gezicht gevallen, na (te) hard rennen. Uitgegleden over herfstbladeren.
Zag er eerst slecht uit. Veel bloed, gescheurde lip, tand kapot (leken er eerst 3 te zijn).
Kon gelijk terecht bij mijn tandarts, mevrouw Oei-Li. Naast kundigheid, bood zij ook troost.
Na het maken van kaak-foto's bleek het mee te vallen. Kan nog gerepareerd worden, gelukkig.
Mevr. Oei-Li sloeg (letterlijk) haar armen om mij heen en zei: huil maar even, dat is goed.
Op dat moment was zo'n hug heel goed voor mij. Ik was best even geschrokken, vandaar.
Waar word je als volwassen persoon nog zo lief getroost? Echt top van haar.
Mijn kaak moet eerst 14 dagen rust, daarna probeert zij de tand weer mooi te maken.
Heb nog geluk gehad, bij een ongeluk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten